The works of Pieter W Postma.
Visual artist Pieter W Postma is first and foremost a gifted storyteller.
In his 'Stories To Be Told' he elaborates his stories, from our own immediate living environment to parallel universes. In addition, he shows the ordinary everyday, an action or an observation, a portrait or person.
There is always the narrative, a narrative element of the lone protoganist or an abstract form that pays tribute to the story in appearance alone. As new travelers they explore each other's and our universe, sometimes making use of often brightly colored vehicles or abstract objects.
According to Postma, all friends and self-portraits. Postma shows them to us as individual artefacts in a contemporary Wunderkammer: a lost glove, a mask, a pair of shoes or a means of transport. Another time he reconstructs complete stagings, as in a diorama: a figure dressed in a mint green uniform, for example, who hangs from the exit of his vessel to reliably explore the bottom on which he has now landed.
The work evokes a kind of wonder that is reminiscent of the very first cinema visit. Being confronted as a child with a huge colorful world that comes to life. It is an ode to wonder.
In these images and installations, Postma combines hard and soft materials. He uses a wide arsenal of materials; wood, polyester, textiles, ceramics and metals. The figures, his friends, are made of steel, paper, plaster, rubbers, (artificial) leather and fabrics. Postma is simply good with thread and needle, in his own words. This also reappears in his abstract textile works.
And he is a storyteller; with enormous imagination the creatures, objects and abstracts take shape under his hands. Some parts of the stagings have been completely polished and worked out virtuoso down to the last detail, others remain sketchy and unfinished, sometimes literally with loose ends. This apparent contradiction actually acts as a kind of depth of field in
the installations. The sketchiness puts the viewer at some distance, so that he/she can continue to oversee the entire staging, the elaborate details are enormously seductive and draw his/her gaze inwards.
His titles also betray his concern, the transience of life, its joy and its decay.
Postma takes pleasure in the reconstruction of these alienating spectacles that cannot be unambiguously translated. Imagination and the urge to create are the most beautiful qualities of man, his work seems to want to say. The fun is infectious. The stagings are bizarre and surreal, real or out of this world. But at the same time you want to believe them.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De werken van Pieter W Postma.
Beeldend kunstenaar Pieter W Postma is allereerst een begenadigd verteller. In zijn 'Stories To Be Told' werkt hij zijn verhalen uit, van onze eigen directe leefomgeving naar parallelle universa. Hij toont het gewone alledaagse, een handeling of een observatie, portret of persoon. Altijd is er het narratief, een verhalend element van de eenzame protoganist of een abstracte vorm die alleen al qua uiterlijk een ode is aan de het verhaal. Als nieuwe reizigers verkennen zij elkaars én ons universum, soms gebruik makend van voertuigen of abstracte objecten. Volgens Postma allemaal vrienden en zelfportretten.
Postma toont ze ons, als losse artefacten in een hedendaagse Wunderkammer: een verloren handschoen, een masker, een paar schoenen, een transportmiddel of een abstract object met een duidelijke verwijzing. Een andere keer reconstrueert hij volledige ensceneringen, als in een diorama: een in een mintgroen uniform gehulde figuur bijvoorbeeld, die uit de uitgang van zijn vaartuig hangt om de bodem waarop hij nu is beland op betrouwbaarheid te verkennen.
Het werk roept een soort verwondering op die doet denken aan het allereerste bioscoopbezoek. Als kind geconfronteerd worden met een enorme kleurrijke wereld die tot leven komt. Het is een ode aan de verwondering.
In deze beelden en installaties combineert Postma harde met zachte materialen. Hij gebruikt een breed arsenaal aan materialen; hout, polyester, textiel, keramiek en metalen. De figuren, zijn vrienden, ontstaan uit staal, papier, gips, rubbers, (kunst)leer en stoffen. Postma is nu eenmaal goed met draad en naald, naar eigen zeggen. Dit komt dan ook weer tevoorschijn in zijn abstracte textiel werken.
En dat is hij; met een enorme verbeeldingskracht krijgen de creaturen, objecten en abstracten onder zijn handen vorm. Sommige delen van de ensceneringen zijn volledig gepolijst en tot in de finesses virtuoos uitgewerkt, andere blijven schetsmatig en onaf, soms letterlijk met losse eindjes. Deze schijnbare tegenstrijdigheid werkt eigenlijk als een soort scherpte-diepte in de installaties. De schetsmatigheid zet de beschouwer op enige afstand, zodat hij de gehele enscenering kan blijven overzien, de uitgewerkte details zijn enorm verleidelijk en trekken zijn blik naar binnen.
Zijn titels verraden ook zijn zorg, de vergankelijkheid van het leven, de vreugde en het verval.
Postma heeft plezier in de reconstructie van deze vervreemdende schouwspelen die niet éénduidig zijn te vertalen. Verbeeldingskracht en scheppingsdrang zijn de mooiste eigenschappen van de mens lijkt zijn werk te willen zeggen. Het plezier werkt aanstekelijk. De ensceneringen zijn bizar en surrealistisch, werkelijk of niet van deze wereld. Maar tegelijkertijd wíl je ze geloven.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
pieterwpostma C.V.
wordt onder andere vertegenwoordigt door KersGallery, Lindengracht 148, 1015 KK Amsterdam.
Opleidingen:
1990 - 1995 Kunst Academie Gerrit Rietveld Academie, Amsterdam
1985 - 1989 Werktuigb.kunde Hogeschool, Amsterdam
1983 - 1985 Informatica Rijksuniversiteit, Leiden (2e jaars)
Subsidies:
2020 BewezenTalent MondriaanFonds.
2015 BewezenTalent MondriaanFonds.
2010 Basisbeurs Fonds BKVB Amsterdam
2003 Basisbeurs Fonds BKVB Amsterdam
Collecties:
Kennedy van der Laan, Amsterdam.
VU medisch centrum, Amsterdam.
Eneco, Rotterdam.
Ministerie van Buitenlandse Zaken, Den Haag.
Kers Collectie, Naarden.
Exposities:
2024
Hanging At The Bar, VolksHotel, Amsterdam. (solo).
IJzingwekkend-7, KunstHal45, DenHelder.
2023
Moya – Museum Of Young Art, Oosterhout. (duo)
In Awe, Beelden Galerij Haarlem, Haarlem (verlenging).
2022
Twice as Nice & Nowhere to Hide, Nl=US, Rotterdam.
In Awe, Beelden Galerij Haarlem, Haarlem (verlenging).
Old Spirited Bird, AnningaHof, Zwolle.
2021
In Awe, Beelden Galerij Haarlem, Haarlem (verlenging).
Old Spirited Bird, AnningaHof, Zwolle.
Benefiet expo/veiling, Kasteel Wijlre, Wijlre.
Kerst bij Kers, KersGallery, Amsterdam.
2020
In Awe, Beelden Galerij Haarlem, Haarlem.
Benefiet expo/veiling, W139, Amsterdam.
2019
3 Sets Wilde Frambozen, KersGallery, Amsterdam, solo.
Recycling en het Circulair denken, BeeldenGalerij Haarlem.
Men vs Machine,Q-Art, Amsterdam Medisch Centrum, AMC.
View-Masters, Nieuw&Meer, Amsterdam.
41 mtr boven NAP, Castellum Aquae, Haarlem.
Don't know much about Algea-Bra, Dreef Exposities, Haarlem.
Stories to be told, Kennedy van der Laan, Amsterdam, solo.
Celebrating The Void, de Vishal, Haarlem. duo expositie.
2018
Zijn leden van het oog, ,de Passages, Drongenhofkapel Gent (BE).
Art on Paper, KersGallery, Amsterdam.
Ode aan de Bijlmer, CBK ZuidOost, Amsterdam.
Billy Combinations, de Meerse, Hoofddorp.
Kersentuin, KunstRai, Amsterdam.
2017
Kersentuin, KunstRai, Amsterdam.
BigArt, KersGallery, Amsterdam.
Grensgebieden, de-Passages, CBK Emmen.
Field of Dreams, Rotterdam.
For Real, KersGallery, Amsterdam.
Infused Movement, KersGallery, Amsterdam.
2016
BigArt, KersGallery, Amsterdam.
Koel310, Cave of forgotten dreams, Alkmaar.
de Passages, Hallo daar, Haarlem.
KersGallery, Stories to be told in may, Amsterdam. (solo)
KunstRai, KersGallery, Amsterdam.
ParkSessies, I.B.T. no.11., Haarlem.
TekenKabinet, NieuwDakota, Amsterdam.
2015
KunstRai, KersGallery, Amsterdam.
KersGallery, Life is Playfull, Amsterdam.
ArtTheHage, KersGallery, Den Haag.
de Meerse, Een perfecte wandeling, Hoofddorp.
TwenteBienale, Enschede.
RC-ArtFair, KersGallery, Rotterdam. (solo)
NoWalls, Milo&Moos, Rotterdam.
Art in Redlight, Checking The Ground WhileHangingFromMyHatch, Amsterdam.
2014
Kersgallery, To The Zoo, Amsterdam.
Kersgallery, Disaster of war, Amsterdam.
KunstRai, KersGallery, Amsterdam.
Art The Hague, Bob Smit galerie, Den Haag.
Kersgallery, Left intentionally blank, Amsterdam. (duo)
2013
Contemporary Matters, Drawing Diversity, Haarlem.
Re Rotterdam, de Passages, Rotterdam.
Publikaties:
2019 'Beeldengalerij Haarlem', catalogus bij de expositie.
2019 'De mazzel van het mislukte', Alex de Vries, Mister Motley.
2019 'Spraakmakende beeldengalerij', Haarlems Dagblad
2019 'Zorgen om waterplanten, wieren en algen', Nuel Gieles, Haarlems Dagblad.
2019 'Twee kunstenaars, twee werken', NRC.
2019 'Kunstenaars vieren de leegte', Nuel Gieles,Haarlems Dagblad.
2018 'Zo gaat dat niet', illustraties in kinderboek.
2018 Parool, Nostalgie na 50 jaar Bijlmer? Het is ingewikkeld.
2017 NRC, BigArt 2017.
2016 NRC.nl, Big Art: groot, groter, grootst.
2016 NRC.nl, Fascinerende figuren in 3D.
2016 Metropolis M, BigArt.
2015 Trendbeheer- blog bespreking Rotterdam Contemporary.
2014 The Villa Next Door – blog bespreking Art The Hague.
2010 de Nieuwe, Arti et Amicitiea, pieterwpostma, gesprek met Marianne Vollmer.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
18 januari 2019, de Vishal, Haarlem.
Openningswoord van Aart van der Kuijl bij de duo-tentoonstelling 'Celebrating the Void' van Pieter W Postma en Jan Maarten Voskuil.
Goeiemiddag allemaal!
Voor degenen die mij niet kennen: mijn naam is Aart van der Kuijl, als freelance kunsthistoricus ben ik actief als tentoonstellingsmaker en auteur. Momenteel ben ik werkzaam als curator Dreefexposities in een van de mooiste gebouwen die Haarlem rijk is; het provinciehuis van Noord-Holland.
Met genoegen wil ik deze duo-tentoonstelling inleiden. Een expositie die nog uit de koker komt van de vorige artistiek coördinator, Annelien Kers. Het doet me als oud artistiek directeur goed te zien dat De Vishal een instelling blijft, die kunstenaars letterlijk en figuurlijk de ruimte biedt. Hoe? Door middel van het toepassen bijvoorbeeld installatie of environment als medium - en zo binnen hun eigen artistieke kaders – te experimenteren en onderzoek te plegen. En op die manier hun grenzen te onderzoeken en misschien te verleggen. En altijd belangrijk: het eindresultaat is meer dan de som der delen. Deze tentoonstelling is daar zeker een goed voorbeeld van.
Het gaat hier overigens niet om een expositie van leden: Jan Maarten Voskuil is vanwege zijn verhuizing naar Rotterdam inmiddels lid af. En Pieter W. Postma is geen lid. Maar als kunstenaars zijn ze hier absoluut op hun plek.
In deze tentoonstelling klinken de echo’s door van twee oude, eeuwenoude ambachten: zeil- of tenten maken en schilderen. Om met het laatste te beginnen. De oorspronkelijke betekenis van het woord schilder is ontstaan doordat ambachtslieden in de late middeleeuwen de schilden en wapenschilden in opdracht van de ridderstand versierden met …. olieverf. Dienstbaar aan de heraldiek. En tja, en dan ben je dus … een schild-er. Zeilmakers en scheepbouwers; Haarlem had er - alweer in die late middeleeuwen - als belangrijke binnenvaarthaven na de grafelijke tol bij Spaarndam heel wat van. Veel rest er niet, ja in naam de Scheepmakersdijk en hier en daar een hellinkje zoals bij Molen de Adriaan.
Van zeilmakers naar tentenmakers zoals de illustere firma De Waard in kampeernatie Nederland is maar een kleine stap. Ons gezin kampeerde in een storm- en hagelbestendige Albatros. Tijdens menige waterhoos zag je bungalowtenten als goedkope paraplus over de camping stuiteren. Maar eerder, als de tent ’s avonds bij aankomst op de camping in Italië bij het licht van koplampen met ontelbaar veel haringen en pennen moest worden opgezet, dan was Leiden in last.
Pieter W. Postma
Het environment van Pieter W. Postma vertelt hier in poëtische harde en zachte vormen en qua kleuren contrastrijke objecten het verhaal van de ultieme skateboarder. En in algemene zin onze worsteling met het overwinnen van de zwaartekracht. En kijk eens. Zijn zuurstokroze tentachtige vormen escorteren de gele skateboarder niet alleen; ze geven hem nog meer schwung en vaart. Het is bij uitstek hoe het universum van Postma in elkaar steekt. Altijd is er het narratief, een verhalend element van de eenzame protoganist of een vehikel dat alleen al qua uiterlijk een ode is aan de snélheid. Of met andere woorden: de vooruitgang of Sci Fy.
En ik verdenk Postma er stiekem van dat hij zijn eigen dromen najaagt en uitbeeldt en droomt van een bestaan als straaljager- of ruimtepiloot. Volgens het principe: wat je niet kan worden kun je verbeelden! En toch worden zijn installaties nooit te letterlijk, slechts een dun verhaaltje. Er blijft - gelukkig - veel te associëren en dromen over. Wie er gevoelig voor is, voelt bij het zien van deze installatie een tinteling en wordt even opgetild uit de ons omringende, toch vaak grijze realiteit. Al valt die werkelijkheid in menig moderne wereldstad steeds vaker samen met het rijk van de futuristische utopische verbeelding en de computergames.
En altijd is er bij Postma die aandacht voor de uitwerking. Dat oneindig liefdevol vastbijten in detaillering van zijn objecten – tot in de finesse wordt er na het technisch vernuft gepolitoerd, geslepen en geschuurd. Het tentzeil of wat er qua elastische stof op lijkt, geeft zijn installatie vleugels ook al zijn veel scheerlijnen genadeloos vastgeprikt tussen de waaltjes. Doordat deze meervoudige en meerlobbige roze vormen ook dankbaar gebruik maken van de metalen dakspanners, ontstaan er zwevende vormen.
Jan Maarten Voskuil
Voor degenen die zijn objecten en beelden niet kennen; Voskuil is geen beeldhouwer maar een schilder, een schilder pur sang. Toegegeven, wel een van een bijzonder formaat of soort. Een ontsnappingskunstenaar die onze adem beneemt - ook in die zin is de titel goed gekozen - door als een steile wandklimmer met een minimaal arsenaal aan beeldende middelen en vormen (cirkel en rechthoek) het opgespannen spieraam her uit te vinden. Verbazingwekkend te zien is hoe Voskuil er telkens in slaagt weer nieuwe mogelijkheden te bedenken. Mogelijkheden die veel verder reiken dan slechts de veilige variatie op een thema. Geometrisch-abstract van aard, maar zoals hij zelf stelt ‘Mijn werk verwijst alleen naar zichzelf – én de geschiedenis van de kunst.’
Met als startpunt de rechthoek, vierkant of cirkel bestaan zijn vaak monochrome werken uit wit of gekleurde gegrondeerde doeken. Ze zijn net als gewone schilderijen opgespannen op houten frames, zij het dat de houten ramen gebogen zijn. En hier komen oude principes van de scheepsbouw om de hoek kijken. Daarmee worden de frames driedimensionaal en dus sculpturaal, ruimtelijk. De systematische, geraamtelijke deformaties tarten het doek en ons bevattingsvermogen. De vaststelling dat deze dismorfieën de grens opzoeken is een open deur, maar dat dat alles is gebaseerd op wiskundige principes dat blijft verbazen.
Convex of concaaf. Hol en bol. Door de ultieme kromming of opdeling van hun oppervlak, breken de doeken met het platte vlak, met hun dienstbare tweedimensionaliteit. Vluchtig doen sommige – de bolvorm - mij denken aan een schil van een sinaasappel of compartimenten van een granaatappel. De dynamiek is in elk geval ongekend. Voskuils werk is lucide en volkomen autonoom. Voor mij is en blijft hij de balletdanser van de concrete kunst.
Deze duo-tentoonstelling is een fraai voorbeeld hoe de ruimte van De Vishal optimaal kan worden gevierd: Celebrating the Void! Ik verklaar hierbij de expositie voor geopend!
Aart van der Kuijl is kunsthistoricus / tentoonstellingmaker.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
11 januari 2019, Amsterdam.
Mister Motley; Alex de Vries op atelier bezoek. (link naar artikel)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
juli 2015, Amsterdam.
Toekenning Werkbudget Bewezen Talent (2015-2018), Mondriaan Fonds.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Een loading dock, doorgeefluik, of toch de spiegel uit Alice In Wonderland?
Stories to be told, de universa van Pieter W. Postma.
Martijn Lucas Smit, maart 2011, Haarlem
We treden een hal binnen, een betonnen bak eigenlijk. Gele strepen op de grijze vloer benadrukken de lengte van de ruimte, maar wijzen ook op de functie van de hal: dit is een plek van komen en gaan, hier wordt geladen en gelost, met een drukte die door gele strepen gereguleerd moet worden.
Vrij hangend in deze ruimte vinden we een abstracte vorm, opgebouwd uit dunne, zwarte lijnen. Een soort ruimtelijke tekening, met een bijzonder dynamisch lijnenspel.
Maar wat is het?
Op één manier maakt deze transparante vorm contact met de vloer: aan een aantal lijnen vanuit de constructie hangen spierwitte honden, bevroren in een bijzonder agressieve pose, als een ruimtelijke actiefoto. Bijna ruik je het kwijl, of zie je hun hete adem. Trekken ze de constructie uit elkaar en zijn zíj dus verantwoordelijk voor deze bizarre vorm?
In het midden van het ruimtelijke werk, in het centrum tussen de zwarte lijnen, hangt een stoel, een zwevende zetel. Het is deze stoel die de installatie haar betekenis geeft: een bizar transportmiddel, een voertuig uit een andere wereld. In afwezigheid van de bestuurder –de stoel is immers leeg- zal het roedel honden het schip bewaken en beschermen. Tegen ons, de beschouwer?
De installatie, getiteld C.no.10 CH-9, is een werk van beeldend kunstenaar Pieter W Postma. Het werd in september 2009 getoond in de zogenaamde loading dock, een inpandige laad- en losruimte van het Haarlemse vlakke vloer theater De Toneelschuur. Deze plek in het theater is normaliter niet voor publiek toegankelijk.
Bij deze tentoonstelling was de immense roldeur aan de voorzijde geheel geopend. De roldeur achterin de ruimte, waardoor normaliter wordt gelost en geladen was gesloten. Hierdoor toonde de ruimte als een soort doorgeefluik of sluis. Net binnengelaten aan de ene kant wacht men tot de andere zijde betreden kan worden.
C.No.10 CH-9, De Toneelschuur, Haarlem
Als poort tussen twee werelden, tussen twee verschillende tijdsgewrichten, of parallelle universa. Of misschien de spiegel uit Alice In Wonderland?
Wellicht zijn daarom de honden in de installatie zo agressief: net beland in een voor hen volkomen onbekende wereld en ook nog door hun baas verlaten.
Het oeuvre van Pieter W Postma wordt bevolkt door bizarre voertuigen, vervreemdende gebruiksvoorwerpen en buitenissige creaturen. Reizigers, door Postma steevast als rocketeers omschreven, dragen namen als LTX., De Zweeper, Eéno Bismi of Javmo Hopr. Ze verplaatsen zich tussen universa in vaak felgekleurde vehikelen als de Hdtr.No.16, De Planeetcruiser of Raket No.14. Soms laten ze iets achter in ‘onze’ wereld, een wapen, een jachttrofee, een masker of een verloren handschoen.
Pieter W. Postma toont ze als losse onderdelen of in kleine groepen van naar elkaar verwijzende elementen in de tentoonstellingsruimte. Even vaak komen alle onderdelen en media bijeen in grote installaties: zogenaamde Stories To Be Told, als scènes uit een film, of passages uit een roman.
De eerste installatie uit deze reeks die ik van hem zag was het indrukwekkende Raket No.17 en hoe de rocketeer een haas ving. Als een soort enorm insect staat een voertuig op drie poten op de grond. Fel rood en glimmend metaal. Langszij is een vreemd tafereel te ontwaren: in acht stappen wordt getoond hoe een rennende haas wordt beschoten, wordt getroffen, over zichzelf heen buitelt en tenslotte sterft. Als een soort stop motion scène op een rijtje. Of als een driedimensionale reeks van Muybridge. Een tragisch en poëtisch beeld.
Meer verstild is het werk Checking the ground while hanging from my hatch. Een gedaante hangt aan een transparante constructie, klaarblijkelijk een onderdeel van een schip dat zojuist is geland op onbekend terrein. De rocketeer neemt voorzichtig polshoogte: hangend uit de uitgang reikt hij voorzichtig naar het oppervlak. Is het hier veilig voor hem?
Checking the ground while hanging from my hatch, Participant Inc., New York City
Raket No.18 en daaromheen is minder verstild, gelaagder, zowel als beeld, als in gecombineerde technieken. Een geel/zwart voertuig is vastgelopen op een hellend vlak. De rocketeer is niet aanwezig in zijn zetel. Het schip wordt voortgetrokken door een vijftigtal zwarte paardjes, die zwoegend in hun tuigjes het schip vlot proberen te trekken. Aan de zijkant wordt een man geprojecteerd die met een zweep de paarden aanjaagt. Een bizar schouwspel.
Schouwspel is dan ook een rake typering voor deze Stories to be told. De benoeming verenigt het theatrale aspect in de installaties met een zeker spelelement. In die zin staat Postma hiermee voor de Homo Ludens, het spel als sublematie van het mens-zijn, zoals ruim tachtig jaar omschreven door de historicus Johan Huizinga: een ernstig spel weliswaar, maar het blijft een spel.
En gespeeld wordt er in deze werken. Zo is er constant het spel met de grens van de geloofwaardigheid. Hoever weet hij zijn beschouwer mee te slepen? Wanneer is een ruimteschip een ruimteschip? Het lijkt ongeloofwaardig een aantal aan elkaar geschroefde zwarte latten, eigenlijk een abstract lijnenspel, te doen vliegen. Toch doet de installatie je dit geloven. Een uit katoen genaaide in fragmenten stervende haas weet mededogen op te wekken. De witte honden tonen cartoonesk èn vervaarlijk tegelijkertijd. Postma loopt hiermee over een smalle evenwichtsbalk: hij neemt de beschouwer mee de abstractie, het fantasme en de surrealiteit in, maar net niet zo ver dat de realiteit uit het oog wordt verloren.
Raket No.18 en daaromheen, Niet De Kunstvlaai, Amsterdam
Een ander speelvlak is dat van maatvoering. Postma schakelt in zijn werken constant tussen verschillende eenheden van maat. Sommige van zijn ruimteschepen meten een paar decimeter. Betreft het hier een model of prototype, of leeft de werkelijkheid waaruit het afkomstig is eenvoudigweg in een andere maatverhouding? Nog intrigerende is het, wanneer verschillende maatvoeringen binnen een en hetzelfde werk bij elkaar komen. De zwarte paarden in Raket No.18 en daaromheen zijn net kleiner dan een kat, het geel/zwarte voertuig meet een meter of vijf, waarvoor de geprojecteerde rocketeer met ongeveer de helft van de menselijke maat dan net weer te groot lijkt. Alsof de installatie een knooppunt is van verschillende werkelijkheden, die elk hun eigen maat kennen. Vreemd genoeg komt de verwarring die hiermee wordt gezaaid de vanzelfsprekendheid van de werken juist ten goede. Alsof de beschouwer doordat hij steeds op het verkeerde been wordt gezet geen tijd krijgt te gaan twijfelen.
Tenslotte speelt Postma met de verleiding, óf juist het gebrek daaraan. Zijn werken kennen altijd een component van virtuositeit en het streven naar perfectie in combinatie met een tegenpool ervan. Een glimmend, helblauw, glad en glanzend oppervlak raakt aan een grof houten constructie. Uit stof en [kunst]leer worden op bijzonder vernuftige wijze bizarre creaturen en kostuums genaaid, maar uiteindelijk zie je toch weer de stiksels en vaak zelfs de vele losse eindjes. Net als de wisseling van maatvoering dwingt dit de beschouwer een werk steeds in een ander perspectief, vanuit een ander gezichtspunt te zien.
Maar waar komt dit verlangen naar al deze andere werelden, steeds veranderende perspectieven vandaan? Een zekere jongensachtige verwondering is in ieder geval aanwezig. Een fascinatie voor vervreemding en voor het grote gebaar. Een hang naar ontdekking en onderzoek. Maar de vertaalslag die Pieter W. Postma weet te maken van de parallelle universa naar de wereld waarin wij leven, kan ook gezien worden als een metafoor voor de kunst zèlf. Het proces van de creatie van een werk is immers altijd een vertaling van de werkelijkheid van de kunstenaar naar die van elke individuele beschouwer. Met het atelier als doorgeefluik, sluis, of de spiegel van Alice zo men wil.
In ieder geval, elke keer als ik ’s avonds laat langs de loading dock van de Haarlemse Toneelschuur wandel of fiets, en ik zie een flauw streepje licht onder de enorme roldeur schijnen, kan ik niet nalaten me af te vragen wat ik in de volgende tentoonstelling van Pieter W. Postma zal aantreffen.
Martijn Lucas Smit.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Amsterdam, oktober 2010.
Toekenning basisstipendium Fonds BKVB.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------